11 ต.ค. 13

เศร้าใจและสงสารคนงานที่ยังอยู่ที่ฟินแลนด์ 16 คน หลังจากเพื่อนๆ กลับบ้านไปกันเยอะแล้ว คนอยู่ทางนี้ก็เริ่มโดนทางบ้านโทรมาถามว่าทำไมไม่กลับบ้าน

คืนนี้มีหลายคนที่นี่ร้องไห้เพราะความคิดถึงลูกเมีย และปัญหาที่เก็บกดกันไว้

ในฐานะที่ร่วมสู้เพื่อสิทธิแรงงานกับคนงานหลายสิบกลุ่มมายาวนาน จรรยายกย่องคนงานกลุ่มนี้มาก ที่ใจเกินร้อยในการต่อสู้ และพวกเขาก็เพิ่งจะปล่อยความเจ็บปวดและความเก็บกดได้ระบายออกมาหลังจากการต่อสู้ผ่านไป 1 เดือน และยังไม่ได้กลับบ้าน

เข้าใจความเจ็บปวด และเจ็บปวดไปด้วย และก็เสียใจอย่างสุดซื้งกับการ (จนบัดนี้) กับวิถีข้าราชการไทย "บนลงล่าง" ที่ไม่ยอมสื่อสารหรือปรึกษากับคนงานเลยเรื่องซื้อตั๋วเครื่องบิน จนทำให้คนกลุ่มสุดท้ายต้องติดค้างที่นี่ต่อนับสัปดาห์หลังจากเพือ่นๆ เดินทางกลับบ้านแล้ว

ตอนจะให้พวกเขากลับก็ขู่กันทุกทางเพื่อให้กลับวันนี้พรุ่งนี้
ตอนคนงานบอกจะกลับก็เอ่อระเหยลอยชาย ไม่นำพาและไม่สนใจจะถามความต้องการของพวกเขาแม้แต่น้อย

ต้องสู้กับทัศนคตินายจ้างชาวฟินน์ก็หนักหนาแล้ว
ต้องมาเผชิญกับทัศนคติ "เจ้า-ข้า" ของข้าราชการไทยกันเข้าไปอีก

คนสู้มันก็เลยต้องน้ำตาไหลเพราะความคับแค้นและความกดดันเพราะคิดถึงลูกเมีย

ร้องไห้เถอะน้องชายน้องสาวที่รัก
การร้องไห้ไม่ใช่เรื่องของความอ่อนแอ
ขอบคุณที่อดทนและยืนหยัดกันมาได้อย่างสง่างามตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

สวัสดีทักทายกับฤดูใบไม้เปลี่ยนสีกันหน่อยฮะ
Autumn cheers